De eland liep een paar stappen verder, stopte toen en draaide zijn kop om naar haar terug te kijken. Het leek bijna opzettelijk, alsof de eland haar uitnodigde om te volgen. Bij elke pauze wachtte hij geduldig, zijn blik strak en verwachtingsvol, alsof hij een onuitgesproken doel of pad in gedachten had waarvan hij hoopte dat zij het zou delen.
Het ritme van zijn bewegingen – naar voren stappen, dan even pauzeren om achterom te kijken – voelde als een stille uitnodiging. Elke keer dat de eland stopte, leek zijn blik zich uit te strekken, een onuitgesproken draad van verbinding tussen hen wevend, Avery dichterbij trekkend met elke subtiele pauze.