Daniels ogen schoten door het dichte struikgewas, speurend naar beweging. Eerst was er niets, alleen verschuivende bladeren en af en toe een windvlaag die de takken beroerde. Zijn hartslag versnelde. Het geluid was echt geweest, maar waar kwam het vandaan? Toen, onder een laaghangende struik, viel zijn oog op iets kleins en onbeweeglijks.
Een gouden vorm, nauwelijks zichtbaar tegen de vochtige aarde. Hij stapte dichterbij en liet de stok zakken toen het besef doordrong. Het was een puppy – zwak, rillend en in zichzelf gekruld alsof hij in de grond probeerde te verdwijnen. Een zwak, zielig gejammer ontsnapte uit zijn keel.