De wolf stond daar, zijn ogen op haar gericht. Daniella’s geest ging tekeer van angst. Wolven waren toch gevaarlijk? Dit was het – haar grootste angst was werkelijkheid geworden. Ze zou aangevallen worden, hier, alleen in het bos, met niemand om haar te helpen.
Een gil dreigde uit Daniella’s mond te ontsnappen toen ze iets totaal onverwachts opmerkte. De wolf viel haar niet aan. Hij ontblootte zijn tanden niet en gromde niet. In plaats daarvan hield hij zijn kop schuin en keek hij haar met een soort nieuwsgierigheid aan.