Daniella hield haar adem in toen hij dichterbij kwam, half verwachtend dat hij elk moment zou aanvallen. Maar in plaats daarvan duwde de wolf zachtjes met zijn neus tegen haar been, alsof hij haar aanspoorde om op te staan. Daniella staarde vol ongeloof.
Het gebaar was zo onverwacht, zo onwerkelijk, dat Daniella zich eerst niet kon bewegen. Ze stond verstijfd en probeerde te begrijpen wat er gebeurde. De wolf leek helemaal niet vijandig. In plaats daarvan leek hij haar te lokken om hem te volgen. De gedachte was absurd, maar ze kon het niet van zich afschudden.