Met trillende ademhaling kwam Daniella langzaam overeind. De wolf stapte achteruit en gaf haar de ruimte, maar zijn ogen verlieten nooit de hare. Even stonden ze daar, opgesloten in een stille uitwisseling. Daniella’s angst begon weg te ebben en werd vervangen door iets dat ze niet helemaal kon definiëren.
De wolf draaide zich om en deed een paar stappen naar voren. Daniella besefte dat er een enorme snee in zijn poot zat en bedacht hoe een gewond dier gevaarlijker kon zijn dan een gezond dier. Maar toen de wolf zich omdraaide en haar verwachtingsvol aankeek, besefte ze dat hij haar hulp nodig had.