De schoonheid van het bos voelde als een bedrieglijk masker, dat de dreiging verborg die onder de oppervlakte op de loer lag. Daniella’s instincten schreeuwden naar haar om terug te keren, om zich terug te trekken naar de veiligheid die ze had gekend. Maar de doordringende ogen van de wolf hielden haar gevangen, hun onnatuurlijke intensiteit onmogelijk te negeren.
Deze stille, woordeloze uitwisseling hield haar aan de plek gekluisterd, een mengeling van empathie en nieuwsgierigheid spoorde haar aan om haar angsten te overwinnen. Toen Daniella de tent naderde, zag ze tekenen van een overhaaste uitgang: de ingang was scheef, de stof gescheurd en de ritsen zaten niet op hun plaats.