De ogen van de wolf spraken van vertrouwen en wanhoop en reikten haar de hand op een manier die ze niet kon negeren. Terwijl ze meer probeerde te ontdekken, stootte Daniella’s hand op iets ongewoons – een oud, versleten dagboek begraven onder een hoop dennennaalden.
Op de leren kaft stond in reliëf een wolf, wat misschien duidde op een dagboek voor een liefhebber van wilde dieren. Het zag er nieuw uit en voelde niet op zijn plaats, maar toch intrigerend, belangrijk, haar aansporend om de verhalen te onthullen. Toen Daniella het dagboek opende, werd ze begroet door een levendig handschrift dat de reis van een reiziger door het bos beschreef.