Daniella wist dat ze de jager niet in haar eentje kon confronteren zonder wapens en besloot te vertrouwen op het vertrouwen van de wolf dat hij haar in veiligheid zou brengen. Ze bleef dicht bij de grond en kroop naar de wolf toe, ervoor zorgend dat ze geen aandacht trok.
Ze volgde, verscheurd tussen haar instinct om te ontsnappen en de hoop dat het pad van de wolf hen in veiligheid zou brengen. Het bos opende zich tot een open plek waar Daniella’s hart zonk. Een albinowolf, gevangen in een net, keek met bange ogen naar haar op.