Na een tijdje bereikten ze een kleine open plek, waar het licht doorbrak op een manier die het tafereel bijna magisch maakte. Daniella stopte om alles in zich op te nemen, haar camera klaar om het moment vast te leggen.
De uitgestrektheid van het bos voelde aardend en voor het eerst in dagen stond ze zichzelf toe om gewoon te ademen. Maar toen ze zich omdraaide, was Suzy verdwenen. Haar adem stokte in haar keel toen ze de omgeving scande. Het pad achter haar was leeg.