Allan Rogers bewoog zich met weloverwogen zorg door zijn kleine slaapkamer, terwijl hij de kussens op zijn keurig opgemaakte bed opvulde. Buiten viel de nacht snel en de voorspelling kondigde een krachtige sneeuwstorm aan. Hij voelde zich opgelucht bij het idee om zich vroeg terug te trekken, veilig onder knusse dekens. De warmte lonkte.
Hij draaide zich naar het raam en zag een vage gedaante ritselen bij de slapende rozenstruiken. In eerste instantie nam hij aan dat het een eekhoorn was die op zoek was naar restjes, maar iets in zijn stilte verontrustte hem. Met een flauwe schouderophaal besloot hij dat het waarschijnlijk niets was en keerde terug naar binnen. Rustig.
Net toen Allan zich klaarmaakte om in bed te kruipen, schrok hij op van het scherpe gerinkel van de deurbel. Bezorgd over deze late bezoeker, schuifelde hij naar buiten om op te nemen. Daar stond de jonge dochter van zijn buurvrouw, wangen rood van de kou, ogen vol bezorgdheid terwijl ze oppervlakkig inademde en trilde.