Maar toen hij dichterbij kwam, zag hij met zijn zaklamp iets dat net boven de sneeuw uitstak – een kleine, ronde vorm die zo perfect opging in het witte landschap dat je het misschien helemaal over het hoofd had gezien.
Zijn hartslag versnelde. Wat het ook was, het bewoog niet. Hij aarzelde, heen en weer geslingerd tussen dichterbij komen en de mogelijkheid dat hij regelrecht het gevaar in zou lopen. Hij hurkte een paar meter verderop en greep een dunne tak die half in de sneeuw lag. Met bonzend hart strekte hij de stok uit en gaf de vorm een zachte por. Geen reactie.