Stilte volgde, op het gezoem van de motor en het hectische bonzen van zijn hart na. Zijn handen trilden tegen het stuur terwijl hij beverig uitademde, zich realiserend hoe dicht hij bij een ramp was gekomen. De lantaarnpaal stond amper een meter van zijn voorbumper – als hij niet eerst de sneeuwbank had geraakt, zou hij er halsoverkop tegenaan zijn gereden.
Zijn adem stokte toen hij zich omdraaide om naar het konijn te kijken. Het bundeltje was iets verschoven maar bleef onverstoord op de stoel liggen. Het had helemaal niet gereageerd op de bijna-botsing, zijn kleine lichaam nog steeds gevangen in die angstaanjagende stilte.