Allan dwong zichzelf om adem te halen en greep het stuur stevig vast om zijn zenuwen in bedwang te houden. Hij kon zich niet nog zo’n fout veroorloven. Niet hier. Niet vanavond. Hij haalde nog eens diep adem, zette de truck in zijn achteruit en reed hem langzaam en voorzichtig uit de sneeuwbank.
De banden spartelden eerst tegen de bevroren grond voordat ze eindelijk grip kregen. Terwijl zijn hart nog steeds bonkte in zijn borstkas, reed Allan door, nog voorzichtiger navigerend over de verraderlijke wegen. Het laatste wat hij kon gebruiken was nog een bijna-ramp. De sneeuwstorm raasde voort, de white-out omstandigheden maakten dat elke bocht aanvoelde als een gok.