Zich schrap zettend tegen de ijskoude lucht tilde Allan voorzichtig het konijn op, nog steeds gebundeld in de handdoek. Het gewicht in zijn armen voelde onmogelijk licht, een herinnering aan hoe fragiel het dier was. De korte afstand van de truck naar de kliniek voelde aan als kilometers, zijn laarzen zakten weg in de diepe sneeuw.
Zijn adem kwam in rafelige, zichtbare pufjes toen hij de deur bereikte en dringend klopte. Even later ging de deur open en zag hij Dr. Edwards, een man van middelbare leeftijd met grijzend haar en vermoeide ogen. Het zwakke licht in de kliniek verlichtte zijn gezicht nauwelijks.