“De stroom is al een uur uit,” zei de dierenarts grimmig, terwijl hij opzij stapte om Allan binnen te laten. Opluchting flikkerde in zijn gezicht toen hij het konijn zag. “Kom, laten we eens kijken wat we kunnen doen.” Binnen was het gebruikelijke gezoem van de apparatuur verdwenen en vervangen door het gedempte geluid van de storm die tegen de ramen kletterde.
De onderzoekskamer werd verlicht door een lantaarn op batterijen, waarvan de gloed diepe schaduwen over de muren wierp. Het noodaggregaat moest het begeven hebben, of misschien waren ze de stroom aan het rantsoeneren. Allan legde het konijn voorzichtig op de metalen tafel.