Allan voelde zijn borstkas vernauwen. “Wat doen we?” vroeg hij, zijn stem ruw van uitputting en wanhoop.Dr. Edwards ademde scherp uit, nadenkend. “We improviseren.” Hij pakte dikke handdoeken en een warmwaterkruik, die hij eerder had klaargezet in geval van nood.
“We moeten het geleidelijk opwarmen. Te snel en we riskeren een shock.” Hij wikkelde het konijn voorzichtig in en drukte de warme fles tegen zijn kleine gestalte. Het konijn trilde lichtjes, maar het was niet genoeg. Minuten gingen voorbij in gespannen stilte.