Helen was al tien jaar weg en hoewel hij zich aan de eenzaamheid had aangepast, zorgden nachten als deze – wanneer de wind huilde en het huis te stil aanvoelde – ervoor dat de eenzaamheid zich nog dieper in zijn botten nestelde.
Zijn dagen volgden een voorspelbaar ritme, meer uit gewoonte dan uit noodzaak. S Ochtends las hij de krant aan de keukentafel, ’s middags deed hij kleine huishoudelijke klusjes of verzorgde hij het vogelvoer in de achtertuin.