Allan wreef zijn handen tegen elkaar in een poging warmte op te wekken, iets om te helpen. Door de duisternis om hen heen voelde de kliniek griezelig stil, bijna verlaten. De wind buiten huilde harder en schudde het gebouw door elkaar als een levend wezen. Toen flikkerden de lichten.
Allans adem stokte. Dr. Edwards keek op, hoop flikkerend in zijn ogen. Een seconde later kwam de stroom in de kliniek weer tot leven. De generator moet weer verbonden zijn met het elektriciteitsnet. De lampen aan het plafond gloeiden zwakjes en het gezoem van de medische apparatuur keerde als een hartslag terug in de stille kamer.