Dr. Edwards verspilde geen seconde. Hij greep snel verwarmde vloeistoffen en een spuit en diende kleine dosissen toe aan het konijn. De verwarmde dekens kwamen tot leven en boden constante warmte. Allan hield zijn adem in toen de snorharen van het konijn weer trilden en zijn kleine borstkas net iets sterker op en neer ging.
Dr. Edwards keek hem eindelijk aan, zijn gelaatstrekken waren opgelucht. “Je timing was kritiek,” zei hij zachtjes. “Nog een uur was misschien te laat geweest.” Allan haalde trillerig adem en voelde het gewicht van de uitputting zich in zijn botten nestelen. Het konijn was nog niet helemaal veilig, maar het had tenminste een kans om te vechten.