Dr. Edwards zette een provisorisch verblijf op in een verwarmde zijkamer en legde het konijn er voorzichtig in. De storm woedde nog steeds buiten, een herinnering aan hoe snel dingen dodelijk konden worden. Allan keek toe hoe het kleine dier zich opkrulde op de zachte handdoeken, zijn ademhaling was rustiger dan voorheen.
“Je moet rusten,” zei Dr. Edwards, terwijl hij Allan naar een stoel begeleidde. “Ik hou een oogje in het zeil.” Allan knikte verdoofd en zakte in de stoel. Zijn gedachten speelden elk moment opnieuw af: Madeline voor zijn deur, de bevroren bundel in de sneeuw, het bijna-ongeluk, de machteloze kliniek. En toch, ondanks alles, had het konijn het overleefd.