Uren gingen voorbij in onbestendige stilte. Dr. Edwards paste af en toe de positie van het konijn aan, diende meer vocht toe en verwarmde zachtjes zijn oren en voeten. Zijn ademhaling stabiliseerde, werd regelmatiger maar nog steeds oppervlakkig. Allan dommelde in korte uitbarstingen en werd wakker telkens het gebouw kraakte onder een felle windvlaag.
Uiteindelijk begon de lucht lichter te worden, wat de dageraad aankondigde. Hoewel de storm aanhield, gaf het eerste ochtendgloren Allan nieuwe hoop. Hij wreef in zijn ogen, stond op en stapte voorzichtig naar het verblijf toe. Het konijn leek minder stijf, zijn oren trilden lichtjes als reactie op prikkels.