Allan voelde zich enigszins uitgerust en stond op om zijn stijve gewrichten te strekken. Dr. Edwards overhandigde hem een mok koffie. Ze nipten in een gezellige stilte en keken allebei naar het konijnenverblijf. Buiten was de wind afgenomen tot enkele vlagen, maar de wegen waren nog steeds verraderlijk. Allan vroeg zich af of hij moest blijven.
Dr. Edwards wilde net voorstellen om de vochthuishouding van het konijn te controleren toen iets ongewoons zijn aandacht trok. Het konijn verschoof plotseling, zijn spieren spanden zich aan en zijn kleine lichaam trilde op een vreemde manier. Zijn wenkbrauwen werden gefronst en hij kwam dichterbij, zijn getrainde handen drukten lichtjes langs zijn buik. Toen veranderde zijn uitdrukking.