“Je hebt het goed gedaan, Allan,” zei ze. “De meesten zouden niet zoveel moeite hebben gedaan.” Samen brachten ze het konijn en haar jongen voorzichtig naar een veiligere transportcontainer. De moeder reageerde nauwelijks, te uitgeput om te protesteren. Maar net voordat Dana de vergrendeling vastmaakte, strekte het kleine diertje haar kop naar voren.
Allan stak instinctief een vinger uit en tot zijn verbazing gaf het konijn het flauwste knabbeltje – zachtjes, aarzelend, maar echt. Hij slikte en keek toe hoe Dana en haar team hen naar buiten droegen, de besneeuwde ochtend in. Het huis, de kliniek en de buitenwereld voelden nu allemaal anders – rustiger, maar op een manier die niet langer eenzaam aanvoelde.