Allan fronste en keek langs haar heen naar de tuin. Het schijnsel van de straatlantaarn reikte nauwelijks verder dan zijn hek, maar in het zwakke licht kon hij nog net een kleine, onduidelijke vorm onderscheiden die half verscholen lag in de sneeuw bij de struiken.
Een dier, misschien. Of iets anders. Zijn maag verstrakte van onbehagen. “Weet je zeker dat het er nog is?” vroeg hij. Madeline knikte. Nadat hij haar had bedankt en naar huis had gestuurd, pakte Allan zijn jas en tuurde door het matte raam om te proberen de vorm die Madeline had gezien te herkennen.