Het schijnsel van de straatlantaarn reikte nauwelijks tot aan de rand van het erf en de sneeuw vervaagde alles tot een vormeloze witte massa. Hij scande de grond bij het hek, maar de wind bleef de sneeuw verschuiven, waardoor het moeilijk te zien was of er echt iets was of dat zijn ogen hem voor de gek hielden.
Een scherpe windvlaag rammelde tegen de ruit en een dieper gevoel van onbehagen nestelde zich in zijn borstkas. Als het een levend wezen was, had het nu al moeten bewegen. Maar als het dood was, zouden aaseters het dan niet al opgemerkt hebben? Vossen, coyotes, zelfs uilen, roofdieren lagen op de loer in de wildernis achter de stad, vooral in de winter als er weinig voedsel was.