Toen trok hij zich met bonzend hart terug om vanuit de veiligheid van zijn huis toe te kijken. Terwijl hij door het raam keek, bereikte Jeremy’s ongerustheid een hoogtepunt toen hij het welpje observeerde. Het had zich niet bewogen, nog steeds beschermend over zijn verborgen lading gebogen. Twijfel knaagde aan hem – had hij weer gefaald?
De minuten duurden, elk voelde als een eeuwigheid terwijl de sneeuw steeds woester om hen heen dwarrelde. Maar toen viel Jeremy’s oog op een kleine beweging. De kop van de beer ging iets omhoog, zijn neusgaten flitsten toen hij de lucht opsnoof, de geur van de worsten eindelijk tot hem doorgedrongen.