De gedachte dat het hert zou bevriezen, knaagde aan hem en verstrakte de knoop van angst in zijn borst. Hij kon het niet zomaar laten gebeuren. Vanuit de woonkamer hield hij het hert nauwlettend in de gaten, in de hoop dat zijn moeder snel zou verschijnen en het in veiligheid zou brengen.
Maar naarmate de uren verstreken, vervloog zijn hoop. Vastbesloten om in actie te komen, hulde Allan zich in een extra trui, een dikke sjaal en een paar oude tuinhandschoenen, in de hoop dat die enige bescherming zouden bieden. Hij voelde zich log en onzeker en zette zich schrap voor wat hem te wachten stond. Hij kon niet blijven zitten en niets doen.