Allan stapte weer naar buiten, zijn adem zichtbaar in de ijzige lucht, hij realiseerde zich dat er iets mis was. Het hert zat niet alleen tegen het hek aan gekropen om warmte te vinden – het zat in de knoop. Zijn tere pootjes zaten vast tussen de houten latten, de verwoede strijd was duidelijk te zien aan de krassen en verbogen palen. Het jong had al uren niet meer bewogen.
Voorzichtig knielend onderzocht Allan de situatie. De vacht van het dier was bevroren, zijn bewegingen waren zwak en zijn oppervlakkige ademhaling verraadde uitputting. Hij vermoedde dat het op de vlucht was, misschien voor een roofdier of een hond, en in blinde paniek in de val was gelopen. De aanblik was zowel meelijwekkend als beklemmend.