Jeremy naderde de plek met angst, de sneeuw kraakte onder zijn voeten toen hij dichterbij kwam. De vage, vreemde geluiden waren nog steeds hoorbaar, gedempt en bijna spookachtig in de stilte van de storm. Zijn gedachten raasden, elke stap bracht hem dichter bij het antwoord.
Hij knielde neer, zijn adem stokte toen hij voorzichtig het dunne laagje sneeuw dat de wezens bedekte, wegveegde. Tot zijn verbazing was het wezen achter de vreemde geluiden waar Jeremy eerder van geschrokken was geen kitten.