Hij bleef naar de hond kijken, wiens ademhaling oppervlakkig en onregelmatig was, de tikkende klok van zijn toestand dreef Jeremy vooruit. Hij navigeerde over de kronkelige wegen, het zicht nauwelijks een paar meter vooruit. Elke keer als de auto ook maar een beetje gleed, bonkte Jeremy’s hart harder.
Eindelijk verscheen de vage gloed van het kantoor van de dierenarts door de sneeuwstorm heen. Jeremy ademde uit zonder te beseffen dat hij dat had ingehouden. Hij reed de parkeerplaats op, slipte tot stilstand en droeg de hond snel naar binnen.