Het gebrek aan duidelijkheid maakte het des te verontrustender. Wat er ook in het ijs zat, het leek groter en dreigender dan alles wat hij ooit in het bos was tegengekomen. Zijn hart bonkte tegen zijn ribbenkast toen hij dichterbij kwam, zijn adem vormde bleke wolken in de ijskoude lucht.
Het blok ijs straalde een onnatuurlijke stilte uit, alsof de tijd er omheen was stilgezet. Henry strekte een gehandschoende hand uit en aarzelde even voordat hij het oppervlak aanraakte. Het was kouder dan alles wat hij ooit gevoeld had, alsof het ijs niet tot de natuur behoorde.