“Ik heb wel vaker dik ijs gezien, maar wat is dit in al mijn jaren?” vroeg hij zich af terwijl hij het enorme stuk ijs voor hem naderde. “Wat ben jij?” Mompelde Henry, zijn stem nauwelijks hoorbaar boven het zachte gefluit van de wind door de bomen.
Hij was niet iemand die snel bang werd, maar dit leek in niets op wat hij ooit in zijn zestigjarige leven was tegengekomen. Het logische deel van zijn verstand spoorde hem aan om het ding te laten waar het was en terug te gaan naar het hakken van brandhout. Maar nieuwsgierigheid, die koppige menselijke impuls, hield hem op zijn plaats.