“Goed, Henry,” riep ze, haar stem warm maar met een vleugje nieuwsgierigheid. “Waar gaat dit allemaal over?” Henry kwam haar halverwege tegemoet en gebaarde naar de zijkant van de hut. “Je moet het zien om het te geloven.” Sophie knielde naast het ijsblok, haar adem stokte toen ze het zeil wegtrok.
“Whoa,” mompelde ze, haar ogen werden groot. “Dit is… opmerkelijk.” Het matte oppervlak verhulde veel van wat erin zat, maar zelfs in zijn wazige staat leek de figuur vreemd. De grootte en verhoudingen leken niet te kloppen en de vage contouren van gewei-achtige structuren waren nauwelijks zichtbaar.