Jason liep door de gang in de richting van het café en liet zijn gedachten de vrije loop na de vreemde ontmoeting. Net toen hij de hoek omging, werd hij door een doordringende stem uit zijn gedachten gewekt. Een vrouw schreeuwde over haar vermiste diamanten armband, haar stem weerklonk tegen de muren van de gang, onmiskenbaar overstuur.
Normaal gesproken zou Jason zijn gestopt om te helpen, maar iets in haar toon – een mengeling van hysterie en aanspraak – deed hem aarzelen. Hij schatte haar in als een van die rijke types, geneigd tot dramatiek over het kleinste ongemak. Hoofdschuddend liep hij verder, zijn gedachten gericht op het terugbrengen van het ontbijt voor Samantha.