Terwijl Samantha veilig in de kamer was, liep Jason door de gangen naar de vertrekken van de kapitein. Het ochtendlicht voelde nu harder aan en wierp scherpe schaduwen over de muren. Hij repeteerde zijn observaties in gedachten, vastbesloten om de urgentie over te brengen zonder paniekerig te klinken, omdat hij wist dat er veel op het spel stond.
Toen hij eindelijk de kamer van de kapitein bereikte, vertelde Jason alles wat hij had gezien: de vreemde boten, de vreemde gasten, de vermiste armband en de man die de laptop bekeek. Maar de kapitein haalde alleen zijn schouders op, met een licht geamuseerde uitdrukking. “Misschien denk je te veel na,” antwoordde hij afwijzend. “Dit kunnen toevalligheden zijn.”