Ze sloeg haar ogen weer op, de priester werd ongeduldig en wachtte op haar antwoord. Julia’s blik ging over de menigte. Geen van haar vrienden of familie was aanwezig, ondanks dat ze hen had uitgenodigd. De schaarse aanwezigen waren oude familieleden of vrienden van Harold, hun uitdrukkingen verwrongen van afschuw. Ze kon hun onuitgesproken oordeel bijna horen. Ze keek snel weg, niet bereid om hun blik te ontmoeten toen ze de beslissende woorden uitsprak. Na een diepe zucht mompelde ze met trillende stem: “Ik wil.”
Nog maar een paar weken geleden zag Julia’s leven er heel anders uit. Ze was een gewone vrouw die als onderwijzeres op een basisschool werkte. Ze hield van haar werk en van haar leven, maar er waren momenten waarop ze naar wat meer opwinding verlangde. Haar dagen draaiden om werk en de uitputting zorgde ervoor dat ze in het weekend vaak niets anders deed dan op de bank uitrusten. Ze zat gevangen in een schijnbaar eindeloze lus, gevuld met routine en eindeloze soapseries.