Ze kon de diepte van hun verdriet niet bevatten en was vaak bezig met hun welzijn. Toen ze na een aantal weken eindelijk weer naar school gingen, zette ze zich in om hen bij te staan. Ze hielp hen hun studie in te halen en bleef zelfs na schooltijd om hen bijles te geven.
Julia wenste dat ze hun geluk kon herstellen, maar niets kon die onschuldige glimlach op hun gezichten terugbrengen. Niet na wat ze hadden doorstaan. Dus deed ze alles wat in haar macht lag en verzekerde zichzelf ervan dat ze hen tenminste academisch hielp zodat ze niet achterop zouden raken. Julia realiseerde zich echter nauwelijks dat de extra lessen niet alleen de tweeling ten goede zouden komen, maar uiteindelijk ook haarzelf veel zouden opleveren.