Ondanks de chaotische omgeving vond Julia troost in haar steeds hechtere band met Lucy en Billy. Hun gezamenlijke maaltijden, verhaaltjes voor het slapengaan en de onschuldige lach van de kinderen brachten een gevoel van normaliteit in het turbulente huishouden. Maar naarmate Julia’s band met de kinderen sterker werd, werden de beschuldigingen van de stad luider en werd het een kakofonie die ze niet langer kon negeren.
Julia bevond zich in het oog van een storm, alles wat ze deed werd onder de loep genomen en haar karakter werd bij elke beweging vermoord. Toch bleef ze onverzettelijk. Haar kracht kwam van de glimlach van Lucy en Billy, hun gedeelde momenten van vreugde en troost te midden van de omringende chaos. Bovendien wist Julia dat de tijd naderde dat ze haar geheimen niet meer zo streng hoefde te bewaken. Binnenkort zou ze de waarheid aan de stad kunnen onthullen. Het wachten zou niet lang meer duren.