En toen, abrupt op een kille herfstochtend, brak het onvermijdelijke moment aan. Harolds dood kwam als een gure winterstorm, die het landhuis en de stad in verlatenheid stortte. Toen Julia bij zijn graf stond, ervaarde ze een onverwachte golf van verdriet. Harold, ooit een vreemdeling, was een centraal deel van haar leven geworden. Zijn afwezigheid creëerde een leegte, die de toekomst onzeker maakte en het heden beladen met het harde oordeel van de stad.
Tijdens de begrafenis voelde Julia zich verdoofd. Haar gedachten werden in beslag genomen door de schattige tweeling die, nadat ze een paar maanden eerder hun ouders hadden verloren, nu rouwden om het verlies van hun laatst overgebleven familielid, hun grootvader. Julia probeerde hen zo goed mogelijk te troosten, maar ze wist dat haar inspanningen grenzen hadden.