Matilda keek toe, haar hart zonk toen ze Melissa herkende – hetzelfde blonde haar. Zij was de chauffeur, die van die avond! Matilda’s adem stokte in haar keel, de stukjes vielen op hun plaats met een pijnlijke helderheid. Ze leunde tegen de muur van het gerechtsgebouw en voelde zich plotseling onvast.
Om hen heen werd het geroezemoes van gesprekken luider. “Kun je het geloven?” fluisterde iemand, niet helemaal buiten gehoorsafstand. “Na alles…” haakte een andere stem af. Matilda sloot haar ogen even, de stemmen om haar heen wervelden van verwarring en ongeloof.