De volgende dag belde Matilda discreet oude vrienden op. “Hé, met Matilda. Ik moest over Vincent praten…” Haar stem was nonchalant, maar ze noteerde koortsachtig. Elk gesprek bood fragmenten die op hun plaats vielen en haar vermoedens bevestigden.
Met elk nieuw stukje informatie groeide Matilda’s vastberadenheid. Ze stond bij haar raam en staarde naar buiten met een verharde uitdrukking. “Hij denkt dat hij gewonnen heeft,” mompelde ze, haar stem laag en vastberaden. “Maar ik ben nog niet klaar.” Ze voelde haar vastberadenheid sterker worden, haar gedachten raasden over van ideeën.