Zijn handen waren onrustig, verstelden voortdurend de riem van de rugzak die over zijn schouder was geslingerd of woelden door zijn verfomfaaide haar. Ondanks de comfortabele sfeer in het vliegtuig droeg hij een jas die veel te groot was voor zijn kleine gestalte, waardoor hij nog kleiner leek, bijna opgeslokt door de stof. Zelfs zijn tred was aarzelend, elke stap gezet met een voorzichtigheid die ongebruikelijk was voor iemand van zijn leeftijd.
Carole kon de alarmbellen in haar hoofd niet negeren. waarom lijkt hij zo misplaatst?” vroeg ze zich af, haar blik hem volgend toen hij eindelijk een stoel koos. De manier waarop hij om zich heen keek voordat hij ging zitten, de lichte trilling toen hij zijn rugzak onder de stoel voor hem opborg – elke kleine actie schreeuwde dat er iets niet klopte.