De geur van koffie dreef uit de kombuis, vermengde zich met de gerecyclede lucht en herinnerde Sandra aan de lange uren die deze vlucht nog zou duren. Ze maakte mentale notities van de handelingen van de vrouw – de manier waarop ze uit het raam keek, dan snel een blik rond de cabine wierp en het nerveuze getik van haar voet. Deze kleine details vielen Sandra op en gaven aan dat niet alles in orde was.
Terwijl ze de drankkar door het gangpad duwde, bleef ze blikken werpen op de vrouw, probeerde haar blik te vangen en haar een geruststellende glimlach te schenken. Ze stond klaar om in actie te komen, om hulp te bieden of gewoon een luisterend oor, zodra ze een opening zag. Haar vastberadenheid was duidelijk, ondersteund door een mix van bezorgdheid en een vleugje hoop dat ze een verschil kon maken.