Na bijna twee uur wachten zag Sandra eindelijk haar kans toen de man naar het toilet ging. Sandra greep haar kans en verzon snel een smoes om de vrouw te benaderen. Ze wendde zich tot haar collega: “Hé, ik denk dat ik mijn pen bij die stoel bij het raam heb laten liggen, vind je het erg als ik even kijk terwijl jij deze rij afhandelt?” Haar stem was kalm, maar verhulde de haast die ze van binnen voelde. Haar collega, die druk bezig was met het karretje en zich niet bewust was van Sandra’s ware bedoeling, knikte alleen maar, zodat Sandra naar de vrouw toe kon lopen onder het mom van het zoeken naar een verloren voorwerp.
Sandra haalde diep en rustig adem, stopte discreet een pen in haar zak en deed nonchalant toen ze de stoel van de vrouw naderde. Toen werd het eigenaardige detail dat in eerste instantie haar interesse had gewekt nog duidelijker: de vrouw maakte ongewone handgebaren. Sandra herinnerde zich dat ze dezelfde bewegingen eerder had gezien, toen ze aan boord gingen en de man bezig was met de bagagevakken. Hier waren ze weer, deze weloverwogen, stille signalen die bijna een eigen taal leken te zijn. Het viel Sandra op dat de vrouw met deze bewegingen misschien iets belangrijks probeerde over te brengen.