Sandra kwam voorzichtig dichterbij en merkte dat de geschrokken reactie van de vrouw snel veranderde in een voorgewende interesse in het landschap buiten het raam. Sandra veinsde een nonchalante houding en leunde subtiel naar voren. “Ik denk dat dit wel eens van u zou kunnen zijn,” zei ze zachtjes, terwijl ze de pen aanbood die ze voorzichtig op een klein stukje papier op het dienblad van de vrouw legde, zodat het onbedoeld leek.
Zich bewust van de vluchtige gelegenheid voegde Sandra er snel aan toe: “Als je iets nodig hebt, schrijf het dan gerust op, oké?” Ze fluisterde geruststellend en warm in haar stem en moedigde de vrouw aan om in het geheim te communiceren als dat nodig was. Haar ogen bleven op haar rusten, op zoek naar een teken van reactie of troost in haar reactie. Maar terwijl ze hoopte de kloof te overbruggen, zag Sandra vanuit haar ooghoek iets bewegen.