Sandra glimlachte verontschuldigend naar de man en probeerde een onschuldige indruk te maken. “Ik dacht gewoon dat dit van haar was,” legde ze uit met een nerveus gegrinnik, in een poging de spanning te verminderen. Zonder op zijn antwoord te wachten, trok ze zich terug in de veiligheid van de kombuis, haar hart ging tekeer. Vanaf haar nieuwe uitkijkpost bleef ze het tweetal observeren en zorgde ze ervoor dat ze op een veilige afstand bleef om geen argwaan te wekken.
Ondanks de tegenslag verslapte Sandra’s aandacht niet. Ze merkte op hoe de vrouw haar mysterieuze handbewegingen hervatte als de aandacht van de man ergens anders was – verdiept in zijn telefoon of starend uit het raam. Deze bewegingen waren niet willekeurig; ze waren opzettelijk, bijna als een stille taal die alleen zij sprak. “Probeert ze me iets te vertellen? Vroeg Sandra zich af, haar instinct vertelde haar dat er meer achter deze signalen zat dan op het eerste gezicht leek.