Hoe meer ze keek, hoe meer ze ervan overtuigd raakte dat deze gebaren een vorm van communicatie waren, mogelijk een schreeuw om hulp. Vastbesloten om het te begrijpen, leunde Sandra op haar intuïtie en puzzelde de stille boodschappen die de vrouw wanhopig probeerde over te brengen in elkaar. Elke keer dat de man wegkeek, bewogen haar delicate handen met urgentie en vertelden ze een verhaal dat Sandra nog maar net begon te ontrafelen. En toen, plotseling, klikte het…
“Oh nee,” fluisterde Sandra tegen zichzelf, een golf van besef overspoelde haar. “Dit kan niet waar zijn.” Opeens begreep ze waarom ze zich direct ongemakkelijk voelde bij de vrouw, zelfs zonder het hele verhaal te kennen. Het deed haar teveel denken aan een donkere dag die ze achter zich dacht te hebben gelaten. En het had allemaal te maken met de stille taal van haar handen.