Harry vond deze grappen niet grappig, vooral omdat de geruchten toen overal in het nieuws waren. Hij vertelt hoe vreemd het was om zijn vader te horen lachen om iets dat hem veel stress bezorgde door alle publieke aandacht.
Hij beschrijft de diepte van zijn pijn niet als een geloof in de realiteit van haar afwezigheid, maar als een weerstand om het volledig te accepteren. Jarenlang wachtte hij op een telefoontje, een teken dat een einde zou maken aan de nachtmerrie en zijn moeder terug zou brengen, wat de diepe impact laat zien die haar verlies al op jonge leeftijd op hem had.