“Hoorde je dat?” Vroeg Brenda, terwijl ze probeerde haar stem te stabiliseren. “Een huilende baby?” Stacey aarzelde even en zei toen snel: “Oh! Dat is gewoon een video die ik aan het bekijken ben voor mijn natuurkundeproject. Ik ben het aan het bewerken voor een presentatie.” Haar uitleg ging gepaard met een kleine, nerveuze lach en ze wendde haar blik af.
Brenda’s schouders ontspanden, hoewel er onrust in haar borstkas bleef hangen. “Goed dan,” antwoordde ze, terwijl ze een glimlach forceerde. “Je liet me even schrikken.” Ze draaide zich terug naar de snijplank en ging verder met haar werk. Stacey zweefde even in de deuropening, haar vingers friemelden, voordat haar telefoon zoemde.