De eerste dagen waren een gevecht tegen de dood. De pup weigerde eerst eten, te zwak om te kauwen. Daniel pureerde proteïnerepen en mengde die met melk. Hij liet hem het mengsel van zijn handpalmen likken. Langzaam kwam er weer leven in de ogen van de pup.
Tegen de derde dag kon de pup staan. Hij hinkte achter hem aan, maar ging nooit te ver weg. Hij was niet van plan om hem een naam te geven, maar toen het maanlicht zijn donkere vacht precies raakte, gleed de naam van Daniels lippen – Shadow.